De Keukendwaas.

Op kamers gaan betekent vrijheid. Het betekent zelfstandigheid, een eigen plek, niemand die je vertelt hoe laat je thuis moet zijn of je verbiedt om naast je liefje te slapen. In mijn geval betekende het helaas nog iets anders. Ik moest leren koken.

De meeste mensen die ik ken hebben hun ouders jarenlang geholpen met koken. Vriendinnen van me koken beter dan hun moeder, en zelfs de meeste mannen kunnen nog wel een pasta op tafel zetten. Ik behoorde helaas niet tot die categorie. De enige keer dat mijn ouders een poging waagden om mij te leren koken liet ik de spaghetti aanbranden, liet ik de aardappels tot drie keer toe overkoken en deed ik tijdens het afgieten de rijst in de gootsteen belanden. Toen hebben ze het maar opgegeven.

Dus daar stond ik, vijf maanden geleden. Mijn eerste avond in mijn nieuwe huis. Links van me een pak macaroni, rechts een pot pastasaus, Dit kon toch niet moeilijk zijn?

Na een snelle blik op mijn gloednieuwe gasfornuis deed het eerste probleem zich voor. Thuis hebben wij namelijk een elektrische kookplaat. Daar druk je op een knopje en – bliep – de plaat wordt warm. Nu moest ik op gas koken. Na enig gedraai aan de knoppen ontdekte ik dat daar geen vuur uitkwam, wat ik eigenlijk wel had verwacht. Hmmm. Okee. Hoe kreeg ik dan in vredesnaam vuur uit die gaspit? Helaas zag ik maar één oplossing. Ik belde mijn moeder.

Gelukkig kon mijn moeder me tussen haar lachsalvo’s door uitleggen dat ik lucifers nodig had. Ja, wist ik veel… Dat had ze me best eerder kunnen vertellen. Al snel kwam ik erachter dat ik geen lucifers had. Wel een snackbar om de hoek. En dat was het einde van mijn eerste kook-experiment.

 Maargoed, ik moest er toch ooit eens aan geloven. Het idee van pasta en saus stond me ergens niet zo aan. Dan moest ik namelijk op twee pannen tegelijk letten. Maar toen deed ik bij de Action de meest geweldige ontdekking ooit: pasta met instant-saus!

Ik besloot dat dat mijn eerste zelfgekookte maaltijd zou worden. Dit kon niet misgaan. Breng water aan de kook, gooi de inhoud van het zakje erin,  7 minuten wachten, klaar. Pasta én saus zonder moeite. Bij diezelfde Action vond ik een aansteker, dus dat gas zou nu ook moeten lukken.

En ja hoor, die avond stond er zowaar een bord dampende pasta voor mijn neus. Met tomatensaus en geraspte kaas. En het was werkelijk heerlijk.

‘Lekker hè,’ zei ik met volle mond.
Mijn vriendin, die tegenover me zat, keek me sceptisch aan. ‘Doe je het de volgende keer nou écht zelf? Of moet ik morgen weer voor je koken?’



P.S.
Inmiddels ben ik een echte keukenprinses. Drie keer per week pizza was ook maar saai.