Mijn stalen held.

Daar gaan we dan. Mijn eerste post op deze nieuwe blog. Althans, niet helemaal nieuw: dit was eigenlijk een ander type blog waar ik een halfjaar geleden dolenthousiast aan begon. Ik heb toen welgeteld twee posts gehad, toen hield mijn camera ermee op en bloedde de blog ook een beetje dood. Maar deze keer houd ik het wél vol =)
 

Ik zou nu kunnen beginnen met een uitgebreide introductie: wie ben ik, wat doe ik, wat is mijn lievelingseten. Maar dat is voor deze blog niet zo interessant. Ik ga het vandaag over iets, of beter gezegd iemand, anders hebben. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn steun en toeverlaat in Leiden. Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.

 

Mijn fiets.

 

Je fiets is je meest waardevolle bezit in Leiden. Zonder fiets moet je namelijk lopen. Daar houden wij luie studenten niet zo van. Je schijnt ook met de bus te kunnen, maar dan moet je eerst naar de bushalte lopen, en uitzoeken welke lijn je moet hebben, en zorgen dat je op tijd bij de halte staat. Dat is allemaal veel te veel gedoe. Bovendien zit de bus altijd mutjevol, en als je pech hebt beland je dan tussen een te dikke, naar zweet riekende man en een oud vrouwtje dat haar rollator op je tenen parkeert. Vandaar: onze grote vriend de Fiets.

Mijn fiets was vrijwel nieuw toen ik hier een halfjaar geleden kwam wonen. Sportief modelletje, nog glanzend en wel, met driedubbele sloten, 20 versnellingen en een kilometerteller. Inmiddels is de kilometerteller gejat, evenals mijn achterlicht. Mijn voorlamp hangt al weken los en tikt gezellig tegen mijn spaken, er zijn twee snelbinders geknapt en het frame is bijna niet meer te zien onder alle stickers van studentenverenigingen. Als ik probeer naar een andere versnelling te gaan loopt mijn ketting eraf en mijn remmen doen het alleen nog als het regent (vraag me niet waarom…) Na zes maanden is mijn hippe fiets verandert in een min of meer rijdende schroothoop. Toch gebruik ik nog steeds mijn driedubbele sloten. Een rijdende schroothoop is immers altijd beter dan helemaal geen fiets, en het maakt een fietsendief helaas niet uit hoe lelijk je fiets is: geen slot betekent geen fiets meer.

 

De sociale fietsencultuur in Leiden is heel anders dan waar ik vandaan kom. Thuis vond ik mijn fiets regelmatig op de grond, met verbogen standaard omdat mijn buurman/buurvrouw niet de moeite wilde nemen mijn fiets te verplaatsen. Hier in Leiden is men lief voor elkaars fiets.  Als je niet bij je eigen fiets kunt haal je braaf de omringende fietsen opzij tot je er wel bij kunt. Ik heb mijn stalen ros hier nog nooit van de grond hoeven rapen. Het gebeurt wel eens dat je hem even kwijt bent: dan staat hij meestal een paar meter verderop in een rek. Ik heb geen idee waarom mensen fietsen zo ver verplaatsen, maar ik heb het al zeker tien keer meegemaakt dus het zal wel normaal zijn.

 

Ja, ik kan echt zeggen dat ik van mijn fietsje houd. Ik hoop dat deze lofzang op de rijdende schroothoop een beetje goed is voor mijn fietsenkarma. Ik moet straks nog weg, en mijn band was vanmiddag opeens een beetje plat…